Formosum pastor Corydon ardebat Alexim, delicias domini; nec quid speraret habebat. tantum inter densas umbrosa cacumina fagos adsidue veniebat. ibi haec incondita solus o crudelis Alexi, nihil mea carmina curas? nil nostri miserere? mori me denique coges. nunc etiam pecudes umbras et frigora captant; nunc virides etiam occultant spineta lacertos, alia serpullumque herbas contundit olentis. at me cum raucis, tua dum vestigia lustro, sole sub ardenti resonant arbusta cicadis. nonne fuit satius, tristis Amaryllidis iras quamvis ille niger, quamvis tu candidus esses? o formose puer, nimium ne crede colori! alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur. despectus tibi sum nec qui sim quaeris, Alexi, mille meae Siculis errant in montibus agnae; lac mihi non aestate novum, non frigore defit. canto, quae solitus, si quando armenta vocabat, Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho. cum placidum ventis staret mare. non ego Daphnim iudice te metuam, si numquam fallit imago. o tantum libeat mecum tibi sordida rura atque humilis habitare casas et figere cervos mecum una in silvis imitabere Pana canendo. Pan primum calamos cera coniungere pluris instituit, Pan curat ovis oviumque magistros; nec te paeniteat calamo trivisse labellum: est mihi disparibus septem compacta cicutis fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim et dixit moriens: "te nunc habet ista secundum." dixit Damoetas, invidit stultus Amyntas. capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo; bina die siccant ovis ubera; quos tibi servo. iam pridem a me illos abducere Thestylis orat; et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra. ecce ferunt nymphae calathis; tibi candida Nais, pallentis violas et summa papavera carpens, narcissum et florem iungit bene olentis anethi; tum casia atque aliis intexens suavibus herbis ipse ego cana legam tenera lanugine mala castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat; addam cerea pruna, honos erit huic quoque pomo; et vos, o lauri, carpam et te, proxima myrte, rusticus es, Corydon: nec munera curat Alexis, nec, si muneribus certes, concedat Iollas. heu heu! quid volui misero mihi? floribus austrum perditus et liquidis immissi fontibus apros. Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces ipsa colat; nobis placeant ante omnia silvae. torva leaena lupum sequitur, lupus ipse capellam, florentem cytisum sequitur lasciva capella, aspice, aratra iugo referunt suspensa iuvenci et sol crescentis decedens duplicat umbras. me tamen urit amor: quis enim modus adsit amori? a, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit! quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus, viminibus mollique paras detexere iunco? invenies alium, si te hic fastidit, Alexim." |